(روز یازدهم ماه مبارک رمضان)
چرا اولیای خدا دچار خوف و حزن نمی‌شوند؟
أَلا إِنَّ أَوْلِیاءَ اللهِ لاخَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلا هُمْ یَحْزَنُونَ (یونس:۶۳)
آگاه باشید! اولیای خدا، نه ترسی بر آن‌هاست و نه اندوهگین می‌شوند.
توضیح :
زمانی انسان در امور دنیا دچار خوف و حزن می‌شود که میان شرایط مطلوبی که در ذهن دارد، با شرایطی که در آن واقع است، یا گمان می‌کند که واقع خواهد شد، تفاوت ببیند.
اما اولیای خدا تنها هدفشان عمل طبق رضای الهی هست و به اصطلاح، وظیفه محورند و نه نتیجه‌گرا و خواست و مطلوب نفسانی و شخصی ندارند. از سوی دیگر نیز یقین دارند که تنها مؤثر حقیقی در عالم خداست و دیگران جز به اذن او نمی‌توانند در عالم نقشی بی‌افکنند و هر چه نیز پروردگارشان برایشان تقدیر کند، خیر محض است. لذا همواره و در همه حال از شرایط خود راضی و خشنودند و خوف و حزنی برایشان نیست.
جابر بن عبدالله انصاری درباره مقام ایمانی خود گفته بود: ﺍﻛﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺣﺎﻟﻰ ﻫﺴﺘﻢ ﻛﻪ فقر را از ثروت، بیماری را از سلامت و مرگ را از زندگی بیشتر دوست دارم. امام باقر علیه‌السلام خطاب به ایشان فرمودند: «ﺍﻣﺎ ما اهل بیت این‌گونه هستیم که آنچه را خدا برایمان اراده کند، از فقر یا ثروت، بیماری یا سلامتی، مرگ یا حیات، همان را دوست داریم. »
یکی درد و یکی درمان پسندد - یکی وصل و یکی هجران پسندد
من از درمان و درد و وصل و هجران - پسندم آنچه را جانان پسندد
حدیث:
خداوند عزّ و جلّ می‌فرماید: بنده مؤمن خود را به هیچ کاری وا ندارم (و هیچ تقدیری برایش مقدّر نسازم)، مگر این که آن را برایش خیر قرار دهم؛ پس، باید به قضای من خرسند و بر بلای من صابر و از نعمت‌هایم سپاس‌گزار باشد. (الکافی (ثقة‌الاسلام کلینی) : ج۲، ص۶۱)