(روز بیست و هفتم ماه مبارک رمضان  )

اللَّه اللَّه فی القرآن...

وَلَقَدْ یَسَّرْنَا الْقُرْآنَ لِلذِّکْرِ (قمر:۱۷)
به‌راستی که قرآن را برای یاد [خدا] آسان نموده‌ایم.

توضیح:

از بیانات مرحوم آیت الله بهجت در خصوص این آیه شریفه: آیا درست است با این عنایتی که خدا به ما کرده، در وقت تلاوت قرآن بدون حضور و توجه و تدّبر ـ نعوذبالله مثل کسانی که قرآن را قبول ندارند ـ به لقلقه زبان اکتفا کنیم!؟ آن‌هم در صورتی که در روایت است که: «منِ خدا، هم‌نشین کسی هستم که به یاد من باشد». و قرآن خودش [از لطف عظیم خداوند] جوری فراهم شده که برای ذکر آسان و دلپذیر باشد.
[از سوی دیگر] ذاکر به قرآن، ذاکرِ خداوند جلیل است و دلش به او متوجه است، مثل اینکه دو نفر با هم صحبت می‌کنند، (چنانچه رسول خدا صلی‌الله‌عیله‌وآله فرموده‌اند: هرگاه یکی از شما دوست بدارد با پروردگارش سخن بگوید، قرآن بخواند.) و این خیلی مطلب بالا و عظیمی است...
در روایات فضایل فراوانی برای قرائت قرآنی که همراه با یاد خدا باشد بیان شده، از جمله بیان فرمودند که: مایه جلای دل از زنگارها، نزول برکت، فزونی هدایت، دوری شیاطین، سبک‌شدن عذاب والدین (ولو کافر باشند و البته قرائت از روی مصحف شریف باشد نه از حفظ) خواهد شد.

حدیث:
حضرت امام صادق علیه السلام:
شایسته است که مؤمن از دنیا نرود، مگر آن که قرآن را فرا گیرد و یا در حال آموختن آن باشد.
قرآن پیمان خداوند است با بندگانش، شایسته آن است که انسان مسلمان در پیمان خود نظر کند و هر روز پنجاه آیه از آن را بخواند.
سه گروه نزد خدا شکایت می‌برند: ... (از جمله) قرآن رها شده و غبار گرفته‌ای که خوانده نمی‌شود.
(الکافی (ثقة الاسلام کلینی) : ج۲، ص۶۰۷ و ۶۰۹ و ۶۱۳)