(روز سی‌ام ماه مبارک رمضان)

چاه است و راه و دیده‌ی بینا و آفتاب

تا آدمی نگاه کند پیش پای خویش

فَلْیَنْظُرِ الْإِنْسَانُ إِلَی طَعَامِهِ (عبس:۲۴)
پس انسان حتماً باید به خوراک خود بنگرد!

توضیح:

معنای ظاهری آیه همان غذای جسمانی است؛ اما چون انسان، ترکیبی از روح و جسم است همان‌گونه که جسم‏ او نیاز به غذا دارد، روح او نیز نیازمند تغدیه است؛ در روایات معصومین علیهم‌السلام نیز تصریح و تأکید شده است که منظور حقیقی از «طعامِ» ذکر شده در اینجا، علم و دانشی است که غذای روح انسان به‌شمار می‌رود و انسان باید مراقب باشد که آن را از چه منشأیی اخذ می‌نماید.

اهمیت عمل به این آیه شریفه، در عصر کنونی که عصر بمباران اطلاعات آن‌هم در بستر جنگ نرم است بسیار بیش از گذشته است. این‌که انسان بداند پای سخن چه کسی نشسته است. (اعم از تلویزیون، ماهواره، شبکه‌های مجازی و سایت‌ها، اشخاص، کتاب‌ها و...)؛ تحقیق کند بداند که گوینده آیا صادق است یا حاضر است برای منافع خود دروغ هم بگوید، نیتشش چیست، دوست است یا دشمن، اگر دوست است، دوست عاقل و آگاه به مسئله است یا دوستی است جاهل و بدون تسلط به حقیقت مطلب؟ و خلاصه به این راحتی گوش و چشم را در اختیار هر غذای روحی قرار ندهد.

حدیث:

امام حسن مجتبی علیه‌السلام: در شگفتم از کسی که درباره خوراک جسم خود می‌اندیشد، چگونه درباره خوراک فکر و عقل خود نمی‌اندیشد؟ شکمش را از آنچه زیانبار است پرهیز می‌دهد، اما در سینه خود چیزهایی می‌سپارد که مایه نابودیش می‌شود. (دعوات (قطب راوندی): ج۱، ص۱۴۴)