به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نهاد کتابخانه های عمومی کشور، علیرضا مختارپور، ‌ دبیرکل نهاد کتابخانه های عمومی کشور در یادداشتی که ۱۰ شهریورماه در روزنامه جام‌جم منتشر شد، به معرفی کتاب «اخلاق معاشرت» اثر جواد محدثی پرداخت. متن این یادداشت در ادامه آمده است:

یکی از ویژگی ها و خصوصیات انسان در بیشتر مکاتب فکری بشر از دیرباز تاکنون «اخلاق» است، تا جایی که برخی در تعریف انسان از ترکیب موجود اخلاقی استفاده کرده اند.
در تمامی ادیان توحیدی نیز اخلاق در تمامی ابعاد آن از جایگاهی رفیع برخوردار است. کافی است تنها به یک حدیث شریف از رسول اکرم(ص) توجه شود که فرمودند «انّی بُعثتُ لاتمّم مکارم الاخلاق» یعنی همانا من برای کامل کردن مکارم اخلاقی برگزیده شدم.
یکی از کتاب های مفید و خواندنی درباره این موضوع که برای تمامی اقشار جامعه بخصوص جوانان قابل استفاده است، توسط جناب جواد محدثی از نویسندگان ارزشمند معاصر تالیف و منتشر شده است.
این کتاب که تاکنون بارها تجدید چاپ و مورد اقبال عمومی واقع شده در ۲۷ بخش به بیان ابعاد مختلف اخلاق معاشرت و به عبارت دیگر اصول و قواعد اخلاقی در روابط اجتماعی پرداخته و با قلمی روان و خوشخوان، خواننده را با این اصول و آثار عمل به آنها آشنا می کند. عناوین برخی از بخش های این کتاب چنین است: ادب، با همسایگان، کارگشایی، هنر گوش دادن، برخورد کریمانه، عزّت نفس، نقدپذیری، صداقت و ...
حال چند عبارت از بخش دوازدهم این کتاب درباره کارگشایی: «در روابط اجتماعی، کسانی بر دل ها حکومت می کنند که دلشان را خانه مِهر مردم کرده باشند. برعکس، آنان که «خود» را بیش از همه می پسندند و «خود» را بیش از دیگران دوست دارند و آسایش و راحتی خود را بر دیگران ترجیح می دهند، نه نزد خدا و رسول اعتباری دارند، نه در دل و جان مردم، جایی و موقعیتی!
گوهر «خدمتگزاری به مردم» تنها در دل های وارسته از منیت و خودخواهی یافت می شود. خدای مهربان، بندگانش را دوست دارد. کسانی را هم که به بندگان خدا خدمت و مهربانی کنند، دوست می دارد و این مقتضای محبت و علاقه است.
تا توانی به جهان، خدمت محتاجان کن
 به دمی یا درمی، یا قلمی یا قدمی!
 ...خدمت، سرمایه سروری
خیلی ها به سیادت، سروری، عزّت و محبوبیت علاقه مندند، ولی راه به دست آوردن آن را نمی دانند. اصلا سخن را این گونه عنوان کنیم: در دل هایمان چه اندازه «جا» برای دیگران باز کرده ایم؟ در زندگیمان چه میزان وقت، به مردم اختصاص داده ایم؟ و ... اساسا تا چه حد به فکر مردم و مشکلات، رنج ها و اندوه های آنانیم؟
شاید کسانی بگویند: ما خود، گرفتاری های فراوان داریم. اگر گریستن است، باید به حال خود بگرییم و اگر کمک است، خود محتاج به کمکیم، ولی ایثار و فتوّت و جوانمردی چه می شود؟
اگر مسائل و مشکلات مسلمانان برایمان اهمیتی نداشته باشد که اصلا مسلمان نیستیم! چون مسلمانی تنها به اسم و شناسنامه و نماز نیست. بخش عظیمی از محتوای اسلام را نوعدوستی، ایثار، خدمت به دیگران، کمک به درماندگان، کارگشایی برای مشکلات مردم و دستگیری از گرفتاران تشکیل می دهد ...
هر که خدمتگزار جامعه باشد، از حق شناسی مردم بهره مند می شود و هر که به مردم نیکی کند، در دل ها جای می گیرد ...
این حقیقت را پیش از هر چیز، در حدیث می خوانیم که «سید القوم خادمهم» سرور هر گروهی، خدمتگزار آنان است ...
خدمتگزاری به بندگان خدا، غیر از آن که رسالت دولتمردان و مسئولان اجرایی و متصدیان امور در ادارات و نهادهاست، وظیفه هر یک از ما در معاشرت با همنوعان خودمان است.