(روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان)

به کجا چنین شتابان...!؟

اللَّهُ یَتَوَفَّی الْأَنْفُسَ حِینَ مَوْتِهَا وَالَّتِی لَمْ تَمُتْ فِی مَنَامِهَا فَیُمْسِکُ الَّتِی قَضَی عَلَیْهَا الْمَوْتَ وَیُرْسِلُ الْأُخْرَی إِلَی أَجَلٍ مُسَمًّی... (زمر:۴۲)

خداست که روح [مردم] را هنگام مرگشان به طور کامل می‌گیرد، و روحی را که [صاحبش] نمرده است نیز به هنگام خوابش [می‌گیرد]، پس روح کسی که مرگ را برایش مقدّر کرده نگه می‌دارد، [و به بدن باز نمی‌گرداند] و دیگر روح را تا سرآمدی معین باز می‌فرستد؛ مسلماً در این [امر] برای مردمی که می‌اندیشند، نشانه‌هایی است.

توضیح:

مرحوم آیت الله بهجت در خصوص این آیه می‌فرمایند:‌ انسان چقدر به مرگ نزدیک است و درعین‌حال چقدر آن را دور می‌پندارد و از آن غافل است! با اینکه می‌دانیم خواهیم مُرد و فقط وقت آن معلوم نیست! زیرا هر شب در عوالمی از برزخ می‌رویم که هیچ اختیارش دست ما نیست، چنان‌که قرآن شریف این حقیقت را در این آیه بیان فرموده، و نیز اینکه مستحب است که در سجده نخست بعد از بیدار شدن از خواب برای انجام نماز شب گفته شود: «أَلْحَمْدُ لله الذی أَحْیانی بَعْدَ ما أَماتَنی؛ *سپاس خدایی را که مرا بعد از مرگ، زنده گردانید*»
توجه به نزدیک بودن مرگ، آثار تربیتی فوق‌العاده‌ای دارد که در روایات نیز بر آن تأکید فراوان شده است از جمله: بهترین عامل بی‌رغبتی به دنیا، مایه آسان‌شدن تحمّل کمبودهای دنیوی، میراننده شهوات و هواهای نفسانی، باعث رقّت قلب و حیات‌ آن، عامل شتافتن در انجام کارهای خیر و...

حدیث:

حضرت علی علیه‌السلام: برای آنچه در دست داری، اما مرگ آن را در دستانت باقی نمی‌گذارد، شادی مکن! (مجموعه ورّام: ج۲، ص۱۱۴)