به گزارش پایگاه اطلاع‌رسانی نهاد کتابخانه‌های عمومی کشور، نشست ادبی «رباعی خیام، رباعی امروز» به همت محفل ادبی کتابخانه های عمومی استان مازندران همزمان با سی و پنجمین نمایشگاه بین المللی کتاب تهران با حضور میثم رنجبر، شاعر و دبیر محفل ادبی استان مازندران؛ الهام ابوالحسنی، شاعر؛ سحر افضلی، شاعر و دبیر محفل ادبی کتابخانه مرکزی ارومیه در غرفه نهاد برگزار شد.

میثم رنجبر، شاعر و دبیر محفل ادبی استان مازندران در این نشست گفت: کیفیت اثر خیام از نظر ارزش ادبی آن است و ضریب ماندگاری آن را افزایش می دهد و مهمترین مسئله در ماندگاری شعر امروز که کمتر به آن اشاره می شود، فن شعر و بعد علمی آن است.

وی در ادامه افزود: آنچه خیام را خیام می کند، فقط نگاه فلسفی، اجتماعی و... نیست؛ بلکه زبان شعر او، ساختار رباعی ها و نگاه علمی او به شعر است.

رنجبر تأکید کرد: برای مخاطب عادی شعر، معنا مهم است و آن هم نه معنای عمیق که معنای حداقلی شعر؛ اما شاعران در مواجهه با شعر، علاوه بر معنا، به چینش کلمات و استفاده از قافیه ای که در بافت رباعی قرار بگیرد نیز توجه می کنند و این کلاس درسی است که در اشعار خیام برای شاعران امروزی وجود دارد.

در ادامه این نشست همچنین تعدادی از رباعیات خیام قرائت شد.

سپس، بارانا انداز، عضو کودک کتابخانه عمومی ابن شهرآشوب ساروی شهر ساری نیز به شاهنامه خوانی پرداخت که مورد توجه حاضران در نشست قرار گرفت.

همچنین، در این نشست تعدادی از شاعران حاضر، اشعار خود را قرائت کردند که در ادامه متن اشعار آورده شده است:

بروی دوش خودش غصه ی خزر دارد
وطن ز حال دل مردمش خبر دارد

هزار سوگ سیاوش به هق هق اش انداخت
مدام لرزه بر اندام خود اگر دارد

شبیه کوه دماوند سر زد از دل او
چه داغهای نهفته که بر جگر دارد

به تیغ فتنه بریدند یال و کوپالش
شبیه گربه ی بی دست و پاست ... سر دارد

اگر چه خسته و غمگین، هنوز پابرجاست
هنوز چشم امیدی به ما مگر دارد؟!

چقدر ذکر بگوییم و سست بنشینیم
دعا به قدر عملهایمان اثر دارد

برای حفظ حریمش به خون کفن شده اند
به قدر دشت شقایق وطن پسر دارد

مگر به واقعه دستان متحد شده مان
ز روی دوش وطن بار غصه بر دارد

الهام ابوالحسنی

رو به روی آینه هر روز صبح،
می نشینم با تو صحبت می کنم

از خجالت سر به زیر و گل به دست
در سلامم خوب دقت می کنم

گاه گاهی دزدکی می بینمت
از نگاهت شعر غارت میکنم

گاه گاهی ابلهی می خوانی ام
من به ابله ماندن عادت می کنم

این من و این ابلهی در عشق تو؛
وای احساس صداقت می کنم

پیر دربان لبم را می کشم
بغض را از درد راحت می کنم

می رود بیماری عشقم ولی،
همچنان حس نقاهت می کنم

آینه دیروز افتاد و شکست
فکر کردی من شکایت می کنم؟!

قبل از این که چیز دیگر بشکند،
خود شکستن را رعایت می کنم

باز فردا سر به زیر و گل به دست
من به قاب آینه عادت می کنم ...

میثم رنجبر

در زمین خشک دل آهسته باران میشوی
دردهای خفته را اعجاز درمان میشوی

در هزاران توی خود وقتی که من گم میشوم
راه روشن میکنی خورشید تابان میشوی

غربت خیلی غریبی میشود تنهایی ام
میگشایی چهره ات، ناخوانده مهمان میشوی

حرفهایت خواندنی من خط به خط میخوانمت
روبه رویم مینشینی مثل انسان میشوی

گاه محتاج کلامی ساده ام تا بشکفم
«باز باران» من و «یار دبستان» میشوی

گاه در عمق وجودم ظلمت و بیهودگی
مثنوی معنوی، از شمس عرفان میشوی

میکشد گاهی دلم پر در هوای عاشقان
عشق ناب حافظ و عطر گلستان میشوی

یار خوب و مهربانم تا ابد با من بمان
تو رفیق لحظه های سخت عنوان میشوی

سحر افضلی